De moeizame verhouding tussen het leven der mijnwerkers en de presentatie daarvan middels de etalagepop.
Over heel Europa verspreid liggen honderden grotere en kleinere (privé-) themamusea .
In hallen, schuurtjes, garages of in nagebouwde grotten worden de liefdevol verzamelde spullen tentoongesteld.
En altijd is daar het moment dat de etalagepop zijn intrede doet.
Soms statisch om een uniform te showen maar vaak moet hij actiever aan de ambitieuze plannen van zijn aanschaffer meewerken.
De pop moet dan de bezoeker op gedramatiseerde wijze deelgenoot maken van het ware lijden, de belabberde werkomstandigheden of het historisch belang van het onderwerp. Door de immobiliteit van de etalagepop is de suggestie van het door de maker voor ogen staande, het hoogst haalbare. De grenzen tussen verbeelding en potsierlijkheid worden op charmante wijze met voeten getreden. In dit Jaar van de Mijnen maakt Bolk deze problematiek de zijne en gaat gedurende een maand zijn Mijnmuseumpje vormgeven.
