You Always Get What You Want
De plastic boodschappentas is onderdeel van onze cultuurgeschiedenis en intrinsiek verbonden met ons culturele- en consumentengedrag. Het onthult meer over de gebruikers, dan zij bewust zijn. Nuttig als reclamemedium zowel als instrument voor de transport van goederen, maakt iedereen gebruik van de plastic boodschappentas – en gooit deze weg. Het wereldwijde jaarlijkse verbruik wordt geschat op ongeveer een miljard stuks. Dit effect op globale energiebronnen vereist dat we onze maatschappelijke verantwoordelijkheid voor het milieu en de natuur heroverwegen.
Monika Radhoff-Troll maakt gebruik van plastic zakken als materiaal voor haar installaties, door ze te snijden in kleinere strippen en samen te voegen op een nieuwe manier. Tassen van The New York Times, Monopol (het Duitse kunsttijdschrift) of Washington Post zijn uitvoerig met de hand geknoopt en verandert in een eigentijdse vorm van tapijt of kussen. In prachtige kleurrijke of zwart-wit tinten, worden deze voormalige plastic zakken nieuwe, sensueel tastbare objecten, waarvan de commerciële herkomst zelden wordt geïdentificeerd. Voormalig commerciële prints of logo’s worden gedecodeerd en gefragmenteerd op een zodanige wijze, dat we hun oorspronkelijke berichten alleen nog herkennen op het tweede zicht.
Door gebruik te maken van deze tegenstrijdigheid tussen vorm en inhoud, nodigt Monika Radhoff-Troll ons uit om na te denken. Hoe is het mogelijk, dat iets schadelijks voor de natuur esthetisch kan zijn? Hoe kan zo een koele en kunstmatige plastische stof zo zacht en biologisch lijken? Hoe kan een materiaal, voormalig gebruikt voor de handel, veranderen in een kunstobject? Dergelijke vragen houden de kijker bezig op een subtiele en speelse manier, maar laat hen niet snel gaan omdat deze installaties een diepe serieuze indruk achterlaten.
