Slavko Dujic is de zoon van een ex-mijnwerker en groeide op in Kroatië. Hij woonde met zijn broers en zussen bij zijn grootouders. Zijn vader ging halverwege de jaren zestig naar Nederland om te werken in de Limburgse mijnen. Vijf jaar later vertrok zijn moeder ook. Er waren zeer veel buitenlandse arbeidskrachten in de Limburgse mijnen. Slavko’s verhaal is er daarom ook één uit duizenden.
Slavko groeide op zonder ouders. Ze kwamen maar één keer per jaar op bezoek. Die periode laat hij zien in zijn schilderijen. Het afscheid van zijn moeder, die moest kiezen tussen haar man en haar kinderen. Slavko’s interpretatie van die gebeurtenissen wordt uitgebeeld in zijn schilderijen.
Slavko’s installatie laat de verwachtingen zien die mijnwerkers hadden. Die verwachtingen werden een illusie. Het leven van mijnwerkers veranderde totaal door de nieuwe situatie waar zij zich in bevonden.
Een persoonlijk verhaal van iemand die op een afstand de gevolgen van het mijnwerkersleven meemaakte.
